Pracoholizm to słowo, które pewnie słyszałaś nie raz, ale czy na pewno wiesz, co oznacza? 12 sierpnia obchodzimy Dzień Pracoholizmu – dobry moment, by przyjrzeć się, czy za Twoim „ciągłym działaniem” stoi ambicja, czy może coś, co odbiera Ci energię i spokój.

Kiedy praca przestaje być tylko pracą

Pracoholizm często zaczyna się niewinnie – kilka nadgodzin, żeby skończyć projekt, odbieranie maili po godzinach, „bo to tylko chwilka”. Z czasem jednak staje się nawykiem, a potem… stylem życia.

Sygnały, że możesz być pracoholiczką:

Odpoczynek wywołuje poczucie winy.
Nawet w wolny dzień myślisz o pracy.
Zaniedbujesz sen, regularne posiłki, spotkania z bliskimi.
Stawiasz cele bez końca, a satysfakcja szybko znika.

📌 Jeśli chcesz lepiej zrozumieć, czym jest pracoholizm i jak wpływa na życie, zajrzyj do artykułu „Pracoholizm – objawy, skutki i leczenie”.

Dlaczego wpadamy w pracoholizm?

Żyjemy w kulturze „hustle”, w której nadgodziny są nagradzane, a odpoczynek traktowany jak luksus. Często słyszymy, że „trzeba się starać bardziej” i „nie odpuszczać”. W efekcie balans praca–życie staje się mitem.

Zmęczenie to sygnał alarmowy

Twoje ciało wie, kiedy jest za dużo. Długotrwałe przemęczenie prowadzi do wypalenia zawodowego, spadku odporności, problemów ze snem i nastrojem.

Co możesz zrobić już dziś?

Wpisz odpoczynek do kalendarza jak spotkanie służbowe.
Rób przerwy od ekranu – 20 minut bez telefonu.
Jedz regularne posiłki – nie tylko kawa i coś „w biegu”.

Jak pomóc sobie w wyjściu z pracoholizmu?

Wyznacz granice – jasne godziny pracy.
Oddziel przestrzeń pracy od przestrzeni domowej.
Naucz się mówić „nie” nowym projektom, jeśli brakuje Ci czasu.
Korzystaj z gotowych rozwiązań, które oszczędzają Twój czas – np. catering zbilansowany pod Twoje potrzeby.

Wsparcie jest kluczem

Wyjście z pracoholizmu rzadko jest procesem, który można przejść w pojedynkę. Kiedy całe życie kręci się wokół pracy, łatwo stracić perspektywę – i wtedy głos z zewnątrz staje się bezcenny.

Dlaczego rozmowa pomaga?
Psycholog lub terapeuta pomoże nazwać problem i wskazać mechanizmy, które trzymają Cię w trybie „ciągłej pracy”. To może być np. lęk przed porażką, chęć udowodnienia swojej wartości czy obawa przed oceną. Rozmowa pozwala zrozumieć, co stoi za tym, że trudno Ci odpuścić.

Grupy wsparcia to z kolei miejsce, w którym spotykasz osoby z podobnym doświadczeniem. Wspólne dzielenie się historiami, strategiami i małymi sukcesami daje poczucie, że nie jesteś w tym sama – a to często pierwszy krok do zmiany.

Bliscy także mogą odegrać ważną rolę – nawet jeśli nie rozumieją w pełni, czym jest pracoholizm. Czasem wystarczy, że pomogą Ci „złapać pauzę” – zaproszą na spacer, wspólny posiłek czy obejrzenie filmu, by oderwać Cię od pracy choć na chwilę.

Pamiętaj, że wsparcie to nie oznaka słabości – to inwestycja w siebie. Im szybciej je przyjmiesz, tym łatwiej będzie Ci odbudować balans między pracą a resztą życia.

Na koniec – o równowadze

Pracoholizm często chowa się za ładnym słowem „ambicja”. Ale ambicja daje energię, a pracoholizm ją odbiera. Warto to rozróżniać – dla zdrowia, spokoju i relacji.

Udostępnij na: